Üreten mutsuz tüketen de çaresiz!

Ağzını açan konuşuyor. Diyorlar ki, “Türkiye’de son yıllarda Hollanda’nın yüzölçümü kadar tarım arazisini çiftçi ekmekten vazgeçti. Çiftçinin 1 TL’ye mal ettiği patatesi 60 kuruşa alan yok.  Tarlada 80 kuruş olan domates pazarda 5 TL’den tüketiciye ulaşıyor. Narenciye ürünleri mevsimi olmasına rağmen tarladan 2 TL’ye çıkmasına rağmen pazarlarda ve marketlerde 6-8 TL’den satılıyor.” Sözler uzayıp gidiyor. Tahıl ürünlerindeki çiftçinin sıkıntılarına ayrı bir sayfa açmak gerek. Özetle “üreten mutsuz, tüketen çaresiz!” Peki,  neden böyle? Bu sorunun cevabı var. Ancak bu sorunun cevabını vermesi gerekenler, ya da sorunun muhatabı olarak üzerine alınması gerekenlerin konuya ilgileri yok…

Salgın döneminde gördük ve anladık ki özellikle tarımsal ürünlerin daha fazla üretilmesi, pazara sunulması en önemli milli meseleler arasında sayılmalıdır. Toplumun ihtiyaçlarının yerli ve milli kaynaklardan sağlanması herkesin ortak arzusu olmasına rağmen konunun muhatabı olması gerekenlerin hiç renk vermeden net bir tavır ortaya koymamaları, “Kim takar çiftçiyi?” der gibi davranmaları kabul edilemez…

+++

“Neden?” sorusunun karşılığı yok…

Kimse yanlış değerlendirmesin. Bu konu siyasete malzeme yapılamayacak kadar önemli. Çünkü bu ülkenin toprakları gerçekten çok verimli. Bu topraklarda üretmenin bedeli ise çok ağır. Bir köylü çocuğu olarak hayata gözlerini açmış, kara sabanı, kağnıyı, öküzü, ineği, kuzuyu, oğlağı, keçiyi, koyunu biliriz. Döveni, tınazı, ambarı, çuvalı, buğdayı arpayı da, gübreyi nadası da gördük. Gaz lambasında büyüdük,  bostanda bekçilik yapıp ay ışığında uyuduk.  Tarlada tırpan ya da orak biçmedik ama yığında demet çözdük. Ahırdan gübre çıkardık, tarlada dedemize eşlik ettik. Yani emeği de biliriz, emeği geçen nasırlı elleri öpmeyi de. Bugün çiftçi zor durumda diyorsak bir şeyleri görüp bildiğimizdendir. Yoksa, kimseye pas atmak, polemik üretip bir yerlerde saf tutmak da değildir derdimiz. Yahu çiftçi, üretici sıkıntılı. Bugün muzu, kiviyi adını yeni öğrendiğimiz avokadoyu, hatta soğanı da, patatesi de, mercimeği de, pirinci de ithal edebiliriz. Buğdayı, arpayı, samanı, peyniri, zeytini de ithal edebiliriz. Unutmayalım ki “deniz, yani paramız bittiğinde”,  tarlayı ekecek, bahçeyi dikecek, koyunu, kuzuyu, danayı düveyi besleyecek,  tarlayı, bahçeyi sulayacak, emek verecek elleri nasırlı, gözünü toprakta açmış üreticileri bulamayız. İşte birileri bunu anlasın isterim.

+++  

Çiftçiler ne istiyor, ne diyor?

Çiftçiler, “Tarlalarımızda gübreleme dönemi yaklaşırken, gübre fiyatlarına zam üstüne zam yapılıyor. En çok kullandığımız 5 gübre çeşidinde son bir yıldaki fiyat artışları yüzde 53 ile yüzde 90 arasında gerçekleşti. Ne olacak bu gübre fiyatları? Ürettiğimiz yeteri kadar değer görmezken, tüm girdiler dolara göre artıyor ancak dolar düşse de fiyatlar düşmüyor” diyor. Çok özet, anlaşılır ve nitelikli ifadeler değil mi? Sadece gübre fiyatları ile ilgili söyledikleri böyle. Tarım destekleniyor, çiftçiye bazı imkanlar sağlanıyor eyvallah, ancak bunların hiçbirisinin yeterli olduğunu söylemek zor… Toprağa sevdalı insanlara kulak vermezsek yarınlarımızın bugünlerimizden daha iyi olacağını söylemek imkansız. İşi laf kalabalığına getirmeye gerek yok, eken, biçen ve üreten kesime göstereceğimiz hassasiyet geleceğimize yapılacak en önemli yatırımlardandır…