Prototip

21 yüzyıldır var olan bir dünya düzeni var, öncesini daha primitif düşünerek sadece bir dönemi ele alacağım. Savaşlar, keşifler, teoriler ve pratikler… 

Ama mevcut dünya düzeninde değişmeyen tek bir şey var aşk. Aşkın bir düzeni olduğunun farkında mısınız? Belirli kalıplar içinde yönetilen ve belirli kalıplardan kurtulamayan. 

Mesela hep kadın tavlandı, uğruna savaşlar çıktı. Eğer kadın bir erkeğin peşinde koşarsa bu aşağılanmak olarak algılandı. En güzel şiirler kadınlara yazıldı ya da belki eşcinsel aşklar kadın olarak tasvir edildi. 

Sonuç olarak bugünlere kadar bir aşk şeması çizildi ve bu aşk şemasından hiçbirimiz çıkamadık, çıkmaya korktuk. Kadınların hep maddede, erkeklerin hep manada takılı kaldıklarını iddia ettiler. Ama şunu gördüm ki erkekler sevgilerini maddenin arkasına sığınarak ifade edebildiler. 

Sevgisini sözcüklere, davranışlara dökemeyen bir ırkın sonrasında “Abi paraya değer vermeyen kadın yok ki!” diye ağlamasını korkunç samimiyetsiz buluyorum. Shakespeare’in Balzac’ın, Turgut Uyar’ın geçtiği bir dünyadan aynı adımlarla geçmek zorunda olmadıklarını biliyorum ama salt gösterişin konuyu buralara getirdiğini söylemeye çalışıyorum. 

Başlık parasından tutun da evlenme teklifinde alınan tektaşın boyutuna kadar her şeyin bir gösteriş çarkında döndüğü bir dünyada kadınların sevgi sınırlarını banknotlarla çekmesini çok normal görmeye başladım. 

Sorun kapitalizmde değil, sorun kapitalizme bu malzemeyi veren güç gösterisi sevdalılarında. 

“Bana bu adam benden hoşlanıyor mu?” diye soran arkadaşlarıma arka arkaya soruyorum, “Yemeğe çıktınız mı?” “Ofisine çiçek gönderdi mi?”. 

Acınası değil mi? Duygularını ifade etmekten çekinen insanların gösteriş kapasitelerine göre duygularını çözmeye çalışıyoruz. 

Bu arada anketlerime devam ediyorum, kafamdan çıkarımlar yapmıyorum. En son Google aramanızda ne var dedim, erkekler klasik döviz kuru, kripto paralar, sahibindenler. Kadınlar klasik, alışveriş siteleri, güzellik tüyoları. +18 aramaların şaka olduğuna inanmak istiyorum ama cesaret edip paylaşanları da takdir ettim, söylemek yürek isterdi doğrusu…

Sonuca baktığımda ise erkeklerin kazanmak, kadınların görünmek istediğini istemeden de olsa yine yeni yeniden görüyorum. Ben farklı mıyım? HAYIR. 

Maddeden çıkıp manaya yönelebilmek istiyorum, farklı makaleler okuyorum, dinler, öğretiler arasında gidip geliyorum ama sonunda hep başa dönüyorum. Görmediğim hiçbir sözün gerçekliğine inanmıyorum. İnanamıyorum. O kadar kapılmışız ki realizm belasına “Var mısın?” sorusunun cevabını fiziki olarak göremiyorsam inanmayı bırakıyorum. 

Benden akıl isteyen arkadaşlarıma da negatif geldiğimin gayet farkındayım ama hangi dönemde ortaya çıktığı belli olmayan aşk düzenini öğrendiğimden beri sistemin kölesi olduklarını ve sınırlardan çıkamayacaklarını sık sık hatırlatıyorum. 

Ya yüzük bile kadına göre, tektaş! Diz çöküp evlenme teklifini neyle edelim değil mi? 

Boğulmayın, ayak uydurun. Fazla sorgulamayın, mutlu olun. 

Ya da gelin bu düzeni beraber yıkalım. Beni ikna edebilirseniz egomu yenebilirim gibi geliyor ama bir gün âşık olursam adamın kafasına kakacağımı da düşünüyorum. Zaten ben âşık olursam bir de bunu dile getirirsem kesin kafasına kakarım. Pozitif bir şey yapıp ilk kavgada gösterişini yapmazsam da olmaz.  Şimdilik evlenme teklifi edebilecek kadar cesur muyum bir şey söylemem ama anarşist olduğumu da biliyorum. 

Çok arada kaldığımın farkındayım fakat bana aşk yorumlatırken insanlar farklıdır masalı anlatmayın. Aşkın doğasında erkekler de kadınlar da prototip. Ofise çiçek geldiği zaman koridorda, korteji arkasında Obama gibi yürümeyi çok seviyoruz. Siz de tavladım özgüveniyle kısa süre de olsa idare etmeyi seviyorsunuz. 

Ne dersiniz bir gün kadınlar evlenme teklifi edebilecekler mi?